Bedenkingen van een Hoeilander...

Uitzonderlijk zonnig en zacht. Niet wat we van een gewone allerheiligendag verwachtten. Het uitgelezen moment dus om te genieten van een fikse herfstwandeling. En zo geschiedde het ook! Ons mooie doenderdorp biedt immers mogelijkheden genoeg.
We waren nog maar even onderweg toen een wagen achter ons vertraagde en langzaam tot stilstand kwam. Raampje naar beneden… “Monsieur, le cimetière c’ est par où svp ?”.
Behulpzaam, doch niet gespaard van enig rechtvaardigheidsgevoel klonk ons antwoord :

« Wel u volgt hier de weg steeds rechtdoor… »

“Monsieur, vous ne parlez pas le Français?”

Kordaat, maar nog steeds behulpzaam werd duidelijk gemaakt dat we wel de weg konden uitleggen in het Nederlands. “Dus u rijdt hier rechtdoor…”

Nog vóór het einde van de zin werd deze op onverwacht neerbuigende toon onderbroken:

“Et votre épouse, elle ne parle pas le Français”?

Na een korte « neen » ging het raampje terug naar boven en werd de conversatie afgebroken.

Dit op het eerste zicht banaal incident liet ondergetekende achter met een lichte knoop in de maag. Dit is immers geen alleenstaand feit, en ik durf hier zelfs het begrip “dagelijkse kost” bij te betrekken. Is het nu al zover gekomen dat we, om onze cultuur en eigenheid te beschermen het moeten nalaten onze medemens te helpen?

Uiteraard hadden we de weg wel in het Frans kunnen uitleggen. Dat kan in onze regionen zowat iedereen die de leeftijd van 12 heeft bereikt.

Maar waarom moet onze gastvrijheid steeds gepaard gaan met aanpassing en inspanning van onze kant? Van wederzijds respect kan hier toch niet gesproken worden! Onze taal wordt niet enkel genegeerd, ze wordt botweg te min bevonden. Dit is een aanval op mijn eigenheid, mijn cultuur!
Men wil mij dwingen om mij aan te passen in mijn eigen gemeente. Gastvrij willen we zijn, onderdanig daarentegen zijn we veel te lang geweest! Maar hoe reageren wij Vlamingen … wij blijven achter met een knoop in de maag. En achteraf bedenken we wat we “hadden moeten zeggen”.

Ik nam alvast het voornemen om mij in ons Vlaanderland te beperken tot het Nederlands.

Philippe Ghekiere